Φίλες φίδια και χταπόδια!

Μεγαλώνοντας κάνεις φίλους. Καλούς, κακούς, σκάρτους και χρυσούς! Μαθαίνεις, παθαίνεις και προχωράς. Μέχρις ότου να γίνει όμως αυτό πληγώνεσαι αφόρητα. Πληγώνεσαι για κάθε στιγμή που αφιέρωσες σε άτομα που τελικά μόνο σου ρουφούσαν ενέργεια. Πληγώνεσαι για κάθε θέλω τους που έτρεξες να εκπληρώσεις, την στιγμή που εκείνοι έκαναν πίσω σε κάθε δικό σου. Πληγώνεσαι για όλα εκείνα που πίστευες ότι είχες και στην τελική ποτέ δεν απέκτησες!

Υπάρχουν φιλίες που είναι βουτηγμένες στα σκατά, κι όμως εσύ επιμένεις να τις κουβαλάς για καιρό ελπίζοντας πως αξίζουν! 

Υπάρχουν φιλίες που φθονούν κάθε σου στόχο και σε βάζουν στόχαστρο για τη δική τους μιζέρια και κατάντια.

Υπάρχουν φιλίες που σου τρώνε τα σωθικά προκειμένου να εκπληρώσουν την δική τους ματαιότητα και κόμπλεξ.

Υπάρχουν φιλίες εκμετάλλευσης των συναισθημάτων σου και του κάθε δικού σου πλούτου, θέλοντας να προχωρήσουν στο βάθρο της δικής τους τελικής αποτυχίας.

Υπάρχουν φιλίες και λυκοφιλίες. Υπάρχουν φίλοι και φίδια.. . όσο επιμένουμε να έχουμε τέτοιους στη ζωή μας τόσο πίσω μας πάει. Αλλά για να τους έχουμε πάει να πει ότι έχουμε ανάγκη και κάτι άλλο. Ένα κομμάτι μας λείπει. Αυτό της αυταγάπης.  Της αγάπης της δικής μας προς τον εαυτό μας. Μόλις όμως το βρούμε αυτό το κομμάτι του παζλ και το κολλήσουμε συνειδητοποιούμε την ανάγκη μας να ζούμε καλά. Με ανθρώπους στο πλάι μας που μας αγαπούν και μας εκτιμούν για αυτό που είμαστε. Για αυτούς που μας δέχονται με τα στραβά μας. Με αυτούς που δεν μας την λένε για το κάθε ελάττωμα μας σε μια προσπάθεια απόκρυψης των δικών τους. Σε αυτούς που ξέρουν να αγαπούν και θέλουν να μας φροντίζουν για να γίνουμε καλύτεροι. Σε αυτούς που η κριτική τους δεν είναι απόβρασμα των απωθημένων τους αλλά πηγάζει από ένα πηγάδι αγάπης που στόχο έχει να μας ομορφύνει κι άλλο.

Και κάπου εκεί ξεκινά το ξεσκόνισμα των φίλων. 

Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι η αυλή σου είναι γεμάτη πλαστικούς κόλακες. 

Και κάπου εκεί απογοητεύεσαι για τα χρόνια που χαράμισες ελπίζοντας! Θρηνείς, γιατί πεθαίνει μια φιλία. Στην όποια μορφή της. Είναι, ήταν ένα κομμάτι σου. Ένα μεγάλο κομμάτι σου. 

Αποφασίζεις να κρατήσεις εκείνες τις όποιες «καλές» στιγμές και να προχωρήσεις στη ζωή σου. Συγχωρείς, δεν ξεχνάς όμως και προχωράς. Με όσους σου απέμειναν, με όσους ΕΣΥ επέλεξες στην τελική. 

Και φτάνει η στιγμή που κάποιοι από τους παλιούς γνώριμους θα σε πλησιάσουν, με αφορμή το οτιδήποτε. Είτε για κουτσομπολιό, είτε σαν ένδειξη ότι κάποτε ενδιαφέρθηκαν. Και ίσως λέω ίσως, ένα πράσινο φωτάκι μέσα σου λάμψει, δείχνοντας σου το φως της επανασύνδεσης. Και προβληματίζεσαι. Αναπολείς. Σκέφτεσαι να δώσεις δεύτερη, τρίτη και τέταρτη ευκαιρία. Αναθεωρείς. Ανασυγκροτείσαι.  Τόσο όσο για να σου αποδείξουν άλλη μια φορά ότι το έκαναν για την πάρτη τους. Γιατί η δική τους λύπηση είναι αυτό που σου έλειπε στην τελική! Αυτό σου δείχνουν! Και εκεί τα παίρνεις!!!

Γιατί ξέρεις ότι το μόνο που σου λείπει κάποιες φορές είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης προς εσένα τον ίδιο! Και δεν γουστάρεις πια ούτε την λύπηση, ούτε τον οίκτο κανενός!

Έχεις δίπλα σου αυτούς που σου αξίζουν. Και σίγουρα δεν σου αξίζει η κάθε κατίνα!

Έχεις δίπλα σου αυτούς που συμπονούν, αυτούς που δέχονται την διαφορετικότητα σου. Και μόνο αυτούς γουστάρεις!

Έχεις δίπλα σου εσένα, εσένα του Σήμερα. Το παρελθόν υπάρχει λόγος που είναι παρελθόν!

Γιατί κουκλίτσα μου όσοι θέλουν να είναι στην ζωή μας απλά ΕΙΝΑΙ! 

Δεν χρειάζονται δικαιολογίες για να μας πλησιάσουν, δεν χρειάζονται αφορμή για να μας βρίσουν, δεν χρειάζονται λόγο για να μας δείξουν το πόσο μας αγαπούν και μας εκτιμούν!

Πήξαμε στους ψεύτικους ανθρώπους, και στις δηθενιές!

Από δω και πέρα αυθεντία και ποιότητα ζητάμε. ΑΥΤΟ! Και όποιος έχει τα κότσια μένει, όποιος δεν έχει τα μπογαλάκια του και σε άλλη παραλία πριν τον σουτάρουμε εμείς!