Ζήτω οι επαναστάτες!

Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και παρελαύνουν τα στάτους των αγανακτισμένων Ελλήνων με την κυβέρνηση. Παλιοί κυβερνώντες βρίζουν τους νέους και οι νέοι βροντοφωνάζουν το μεγαλείο της δικής τους επιτυχίας σαν κυβέρνηση. Οι δε απλοί λαικοί σαν και του λόγου μου, κρύβονται πίσω από τον υπολογιστή δίνοντας την δική τους επανάσταση. Και τρέμουν όλοι! Ναι σας λέω. Χαμός γίνεται! Γιατί η επανάσταση του πληκτρολογίου είναι μακράν η δυσκολότερη. Έχουν πιαστεί τα δάχτυλα κυρία μου από το χτύπημα στο πληκτρολόγιο σου λέω. Τάκα, τάκα πονοκέφαλος θα  μου 'ρθει στο τέλος! Το μυαλό ρέει ακατάπαυστα και η γλώσσα επίσης, και να σου οι λέξεις, να σου οι προτάσεις, να σου και η αγανάκτηση! 

Βλακα ε βλακα!

 Όταν γνωρίζεις μια γυναίκα στο μπαρ και φεύγοντας για να πάτε στα αυτοκίνητα σας τη βουτάς και τη φιλάς άτσαλα υπό το εκτυφλωτικό φως του στύλου της ΔΕΗ, τότε το επόμενο πρωί της στέλνεις μια καλημέρα βλάκα ε βλάκα!

Διαφορετικά, να μάθεις να ελέγχεις την κωλοπιλάλα σου!

Να μάθεις να περιμένεις, να πλησιάζεις με σεβασμό και να διαχειρίζεσαι με ευγένεια το φύλο που σε έφερε στον κόσμο.

Και αν δε ξέρεις πως να το κάνεις αυτό, να πας να μάθεις τρόπους!

Να πας να βρεις έναν γέροντα να σε διδάξει πως φλερτάρουν και πως διεκδικούν μια γυναίκα.

Ο έρωτας, του έρωτα, ω έρωτα!

Γρήγορες κοφτές ανάσες. Τα στήθια τραντάζονται, το στομάχι ανακατεύεται, το στόμα στεγνώνει, τα μάτια τσούζουν, τα χέρια τρέμουν και το μυαλό εκπέμπει σε άλλες συχνότητες, ακαταλαβίστικες. Σμίγεις τα δάχτυλα σε μια προσπάθεια να ηρεμήσεις. Το πάνω χείλος δαγκώνει το κάτω και το σαγόνι σου κινείται ακατάστατα. Κοίτας γύρω περίεργα. Φέρνεις τα μαλλιά στο πλάι κι αρχίζεις να παίζεις μαζί τους. Ανασηκώνεις λίγο τους ώμους. Βαθιά ανάσα. Εκπνοή. Κάθεσαι. Τα πόδια χτυπούν το πάτωμα ρυθμικά. Νιώθεις ένα κόμπο να κόβει βόλτα από το στομάχι στο στήθος, πιο ψηλά στο λαιμό και μετά στραβοκαταπίνεις. Κοιτάς έξω το τζάμι, βλέπεις το είδωλο σου και ισιώνεις λίγο μαλλί. Σουφρώνεις την μύτη. Πιο βαθιά ανάσα. Κοιτάς το ρολόι. Έχεις έρθει δέκα λεπτά νωρίτερα είναι γεγονός. 

Τσούπρες μάζωξη και πάμε!

Η μια δεν έχει γκόμενο, η άλλη θέλει  να απομονωθεί λίγο από άντρα, παιδιά και γατιά και η άλλη επιθυμεί τρελό ξενύχτι σε έξαλλους ρυθμούς για να ξελαμπικάρει. Οι ανάγκες όλων μας διαφέρουν. Αυτή που έχει άντρα και παιδιά αποζητά λίγο και την μοναξιά και η άλλη που είναι μόνη της έχει ανάγκη από γκόμενο (σχέση, αγάπη, ρομάντζο, λίγο από όλα!). Καλά για εκείνη με το ξενύχτι δεν το αναλύω περισσότερο. Αν δεν το ‘χει κάψει το μηχάνημα, θα πρέπει να προβληματιστεί για την ηλικία, τις προτεραιότητες και τα θέλω της. 

Πετάει ο Γαίδαρός ; Πετάει!

Προς θεού ΜΗ!

Αν κάνετε κάτι τέτοιο, αν εξηγείται τα ίδια και τα ίδια στους ίδιους ανθρώπους, σταματήστε το αμέσως!

Για κανένα λόγο και για τίποτα δεν αξίζει να σπαταλάτε τον χρόνο και την πολύτιμη ενέργεια σας να αναλύετε ξανά και ξανά τα ίδια σε άτομα που δεν έχουν την υποδοχή να καταλάβουν.

Είναι σα να προσπαθείς να βάλεις ένα κλειδί σε μια κλειδαριά που δεν αρμόζει.

Είναι μάταιο!

Την γενιά μας μέσα!

Έφτασε η ώρα να κράξω εμένα, εσένα και τον παραδίπλα ρε φίλε, όλη μας την γενιά, ακόμα και την προηγούμενη για την ανευθυνότητα που δείχνουμε προς το άτομο μας και προς τους γύρω μας!

Θέλω να κράξω δυνατά και βροντερά ΕΣΕΝΑ που έχεις περάσει τα τριάντα, πολλές φορές τολμάς να πατήσεις και τα σαράντα και για ανεξαρτησία ούτε λόγος. Είσαι ακόμα κολλημένος στο βρακί της μάνας σου και δεν λες να κόψεις τον ομφάλιο λώρο. Επιμένεις να θέλεις να ζεις μαζί της κι αν δεν είναι εφικτό κινείς γη και ουρανό να μένεις από πάνω της κι αν δεν κάτσει ούτε αυτό, καταριέσαι την ώρα και την στιγμή που χρειάστηκε να μείνεις σε ένα σπίτι ένα ολόκληρο τετράγωνο μακριά της!

Πότε θα κάνει Βρεκεκέξ ;;

Κορίτσια τι γίνεται

‘Ηρθε το καλοκαίρι (λέμε τώρα..) και θα μας βρει στις πλαζ μόνες?

Που είναι βρε τ’ αγόρι να συμπληρώσει το λίγο κρασί και το λίγο θάλασσα?Που είναι ο άντρας που θα μας πιάσει από το χέρι να περπατήσουμε στον ήλιο του μεσημεριού?

Που είναι οεο?

Λοιπόν καλές μου..

Υπάρχει!

Ναι σίγουρα κάπου υπάρχει το μικρό μας βατραχάκι.

Απλώς πρέπει να έχουμε τις ματάρες μας ανοιχτές!

Και δεν εννοώ τις ματάρες αυτές που βάζουμε μάσκαρα..

Εννοώ τα μάτια της καρδιάς μας!

Ναι! Αυτής της δόλιας καρδιάς που την πνίγει η μοναξιά.

Να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά της καρδιάς μας ανοιχτά για να ακούσουμε το βρεκεκεξ!

Γιατί ο βάτραχος μας ξαναλέω ΥΠΑΡΧΕΙ!

Κρα σε όσους κράζουν!

Σήμερα η ρομαντική καρακάξα της παρέας, γίνεται φλατ γιατί έχει κέφια να κράξει στεγνά.
Θέλω να κράξω χύμα και τσουβαλάτα εκείνους που κράζουν βουβά ή δυνατά όλους τους υπόλοιπους.


Κράζω όλους όσους δεν αποδέχονται τη διαφορετικότητα του άλλου!
Κράζω όλους όσους δεν σέβονται τη μοναδικότητα του άλλου!
Κράζω όλους όσους δεν εκτιμούν τις θετικές πλευρές του άλλου!
Κράζω όσους κράζουν με κακεντρέχια και επικριση!

Ανοίγω το στόμα μου και βγάζω μια δυνατή κραυγή να φύγουν από μπροστά μου όσοι κρίνουν και σχολιάζουν, ενώ με μια τσουγκράνα ξύνουν και  τα πετσιά τους.
Χτυπάω παλαμάκια για να κάτσει ο καθένας στη θέση του και να κοιτάξει τη δουλειά του.
Την καμπούρα του που λέει και ο λαός!

Που πας ρε Καραμήτρο;

Ελλάδα 2015. Οικονομική κρίση. Δεν έχεις μια αλλά το Κολωνάκι Κολωνάκι! Γιατί ρε φίλε μια χαρά έχεις και εσύ στη ζωή, να είσαι δήθεν!

Δήθεν θαμώνας Κολωνακίου, με τις μάρκες σου -αλα Santa Barbara Αιγάλεω, παρακαλώ-, με την κορμοστασιά και την λεβεντιά σου! Πληρώνεις τον καφέ και κόβεις την ΔΕΗ, γιατί αυτό αξίζει ρε φίλε. ΑΥΤΟ! Να περιφέρεσαι στα σοκάκια του Κολωνακίου, κι ας έχουν κλείσει τα μισά μαγαζιά. Να ζητάς ένα ελληνικό σκέτο, από φόβο μήπως και χρεώνουν επιπλέον την ζάχαρη. Και στο τέλος να πληρώνεις τον καφέ, μετρώντας ένα ένα τα κέρματα. Ζωάρα! 

Μάνα μεταλλαγμένη, εν δράσει!

Και με τα πολλά (ή τα λίγα) τα καταφέρνεις και μένεις έγκυος! Χαίρεσαι, συγκινείσαι κι όλα τα σχετικά. Ο καιρός περνά και εσύ φουσκώνεις μη έχοντας άλλη επιλογή και όλη αυτή την περίοδο περιφέρεσαι σε μαγαζιά με μωρουδιακά έτσι για να μπεις στο κλίμα.

Και εκεί, την ώρα που χαζεύεις ένα καρότσι και αναρωτιέσαι τι μπορεί να κάνει για να κοστίζει τόσο σκάει δίπλα σου ένα ζευγάρι. Εσύ κοιτάς το καρότσι και ο άλλος χαζεύει και χαϊδεύει την κοιλιά της γυναίκας του. Πόσο τρυφερή στιγμή αλήθεια…

• Μωρό μου, της λέει, πόσο βδομάδων είπαμε είσαι τώρα;
• 22 αγάπη μου… 
• Πω πω.. πως περνά ο καιρός, συνεχίζει αυτός χαϊδεύοντας πάντα την κοιλιά.
• Ξέρεις, διάβασα στο βιβλίο μου ότι το μωράκι μας τώρα θα είναι περίπου 26-28 εκατοστά και θα ζυγίζει 425-450 γραμμάρια… Το ξέρεις ότι τα νυχάκια του θα έχουν βγει κιόλας;;; Απλά θα μεγαλώνουν όσο πάει…

 Έκπληκτος αυτός. Κόκκαλο εσύ.