Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

Την γενιά μας μέσα!




Έφτασε η ώρα να κράξω εμένα, εσένα και τον παραδίπλα ρε φίλε, όλη μας την γενιά, ακόμα και την προηγούμενη για την ανευθυνότητα που δείχνουμε προς το άτομο μας και προς τους γύρω μας!

Θέλω να κράξω δυνατά και βροντερά ΕΣΕΝΑ που έχεις περάσει τα τριάντα, πολλές φορές τολμάς να πατήσεις και τα σαράντα και για ανεξαρτησία ούτε λόγος. Είσαι ακόμα κολλημένος στο βρακί της μάνας σου και δεν λες να κόψεις τον ομφάλιο λώρο. Επιμένεις να θέλεις να ζεις μαζί της κι αν δεν είναι εφικτό κινείς γη και ουρανό να μένεις από πάνω της κι αν δεν κάτσει ούτε αυτό, καταριέσαι την ώρα και την στιγμή που χρειάστηκε να μείνεις σε ένα σπίτι ένα ολόκληρο τετράγωνο μακριά της!


Γιατί μετά θα πρέπει να κουβαλάς το φαγητό που θα φτιάξει η μαμά, να πηγαινοφέρνεις τα άπλυτα και τα σιδερωμένα σου, να πηγαινοφέρνεις και την ίδια την μάνα σου για να σου ξεβρωμίσει το σπίτι, γιατί εσύ δουλεύεις και κουράζεσαι ενώ εκείνη τι κάνει όλη μέρα; Μάνα είναι, είσαι δικιά της ευθύνη. Και εσύ και τα χρησιμοποιημένα σου προφυλακτικά που μαζεύει κι αυτή βουβά και αθόρυβα κάθε Δευτέρα πρωί που έρχεται για το καθάρισμα!

Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο στους λογαριασμούς που συνεχίζει να σου πληρώνει, γιατί εσύ ο καημένος έχεις τόσα άλλα έξοδα! Είσαι νέος μωρέ, δεν ξέρεις από κουμάντο!

Και σαν σε πιάνει κάνας περίεργος πόνος χώνεσαι στην αγκαλιά της μανούλας για να σε γιατρέψει, προσπερνώντας τις προειδοποιήσεις της ότι πρέπει να σε δει και γιατρός! Κι ας περνάει ο καιρός κι ας προχωράει ο πόνος. Και αρρωσταίνεις τόσο που αναγκάζεσαι εν τέλει να πας στον γιατρό, επειδή η μαμά σε τράβηξε από το αυτί!!! Είσαι τόσο ανεύθυνος που παίζεις την ζωή σου κορώνα γράμματα και προτιμάς να φτάσεις ένα βήμα πριν την κατάρρευση για να σε δει γιατρός! Και χέστηκες αν έτσι ίσως γίνεσαι και δημόσιος κίνδυνος!

Ναι εσένα κράζω και συνεχίζω. Εσένα που όταν φτάσεις να βρεις σύντροφο και έχετε και γάμους με γεννητούρια, επιτρέπεις στην μάνα σου, στον πατέρα σου και σε όποιον άλλον μπορείς να σε ζουν με δανεικά καθώς εσύ είσαι τόσο άτυχος που δεν βρίσκεις την ιδανική τέλεια δουλειά, ενίοτε του δημοσίου υπαλλήλου. Κι αντί να σηκώσεις τον κώλο σου να δεις τι μπορείς να κάνεις για να συντηρήσεις την οικογένεια σου χάνεσαι στον υπολογιστή και παίζεις παιχνίδια! Κι ας ωρύεται ο άλλος δίπλα σου ότι έχετε χάσει την μπάλα και πρέπει να αναλάβετε ο καθένας τις ευθύνες του! Τι κι αν έκανες παιδί; Μικρό είναι θα καταλάβει όταν μεγαλώσει. Θα σε χωρίσει; Ας κάνει ότι θέλει και πολύ άντεξες! Το παιδί; Ε μωρέ το πρώτο θα ‘ναι ή το τελευταίο;;;!

Κράζω και δεν σταματώ και όλες αυτές που κάνουν παιδιά και τα πασάρουν δεξιά και αριστερά για να ξύσουν το κεφάλι τους, να βάψουν τα νύχια τους και να πιουν τα ποτά τους. Που η παρτάρα τους έρχεται σε πρώτη μοίρα αγνοώντας την ευαισθησία των παιδιών τους. Τι;;; τι εννοείς τα παρατούν δεξιά και αριστερά;;;; Αυτές δεν τα σκεπάζουν το βράδυ πριν κοιμηθούν, αυτές δεν τα ανέχονται το πρωί που ξυπνούν και αναγκάζεται να σηκωθεί να τα ετοιμάσει για να τα παραλάβει η μάνα, η πεθερά, η αδελφή ο όποιος να ‘ναι; Σας έχω νέα κόρες, άλλο η αυταγάπη και άλλο ο εγωισμός... ψάξτε το λίγο και μετά ανοίξτε το στόμα σας για το οτιδήποτε!

Κράζω και αυτές τις εύθραυστες υπάρξεις που βρίζουν την στιγμή που έκαναν παιδιά, γιατί τους χάλασαν τα όνειρα και σταμάτησε η ζωή τους. Που επειδή έχουν ένα και δύο και τρία παιδιά δεν μπορούν να δουλέψουν, γιατί είναι εγκλωβισμένες στο σπίτι με τα παιδιά τους! Που  όλες αυτές γκρινιάζουν διαρκώς κι ας έχουν δίπλα τους και μάνα και πεθερά για βοήθεια.  Κι ας είναι άνετες οικονομικά να κάνουν ότι γουστάρουν! Όχι. Προτιμούν να κουβαλούν τα παιδιά τους από την κουζίνα στο σαλόνι και πίσω στο δωμάτιο τους (για παιδική χαρά ούτε λόγος πας καλά; Που να τρέχει μόνη με τα παιδιά;) και είναι η ζωή τους μια συνεχόμενη γκρίνια! Ξέρετε ποσο μικρή και πολύτιμη είναι η ζωή μας ρε; Έχετε αντίληψη του τίποτα; Κουνήστε λίγο το κεφάλι σας και ανοίξτε τα μάτια σας! Πείτε ένα "δόξα το Θεό" για όσα έχω!

Αλλά που.... και ξέρετε γιατί; Επειδή είμαστε κακομαθημένες ρε. Και ΑΝΕΥΘΥΝΕΣ! Γιατί ούτε νερό στην κατσαρόλα δεν μας άφηνε να βράσουμε η μάνα μας, μην τυχόν και καούμε! Γιατί φοιτήτριες κουβαλούσαμε μια τσάντα φαγητά από την μάνα μας, μην τυχόν και μείνουμε νηστικές. Γιατί ούτε σίδερο δεν τολμούμε να κάνουμε, γιατί βαριόμαστε να μπούμε στην διαδικασία. Και έτσι μάθαμε να ρίχνουμε πάντα το φταίξιμο στους άλλους μένοντας άτολμες και ανήμπορες στο οτιδήποτε. 

Και εδώ είναι που τα παίρνω κράνα και φορτώνω ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. 

Γιατί την ανευθυνότητα μου και σου την πληρώνουν κι άλλοι! 

Και μετά απορούμε για την κατάντια της χώρας και των πολιτικών. Αυτοί τι είναι; Εγώ και Εσύ στην εξουσία. Ανήμποροι και ανεύθυνοι σε μεγαλύτερο κοινό. 

Όσο στάσιμοι μένουμε στην ζωή μας, τόσο μίζεροι θα είμαστε. Αλλά ξέρεις τι; Ποτέ δεν φταίει κανένας άλλος από σένα και από μένα! Αλλά τι λέω η τρελή; Πως τολμάω να μιλάω έτσι; Λες και θα το καταλάβει ποτέ κανείς; Λες και θα προβληματιστεί; Θα θιχτεί με το που διαβάσει το άρθρο (αν φτάσει μέχρι το τέλος) θα με βρίσει και θα συνεχίσει την μίζερη πραγματικότητα που έφτιαξε. Και το χειρότερο θα γαλουχήσει την νέα γενιά ανεύθυνων… Ωιμέ!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια