Γκρινιαροκαρακάξες... ας κάνουμε ντου στη ζωή!

   
   · Εσύ φταις που πάχυνα

   · Εσύ φταις που είμαι όλη μέρα κλειδωμένη στο σπίτι   

   · Εσύ φταις που δεν πάω για καφέ με φίλες μου

   · Εσύ φταις που δεν κάνουμε τίποτα

   · Εσύ φταις που δεν βρίσκω ώρα για μένα

   · Εσύ φταις που ζεις/αναπνέεις/

     υπάρχεις και χωρίς εμένα!

Αυτά λέει η άλλη στον άντρα της και μετά περιμένει να δει χαΐρι. Γενικώς.

Το μέσα της , το έξω της, το γύρω της!

Που πας κυρά μου και θα του την πεις και από πάνω;

 Εσύ τι ακριβώς κάνεις εκτός από το να βρίζεις και να μειώνεις τον άλλον που είναι δίπλα σου;

 -     Σιδερώνεις

 -     Μαγειρεύεις

 -     Καθαρίζεις

 -     Μαζεύεις

 -     Ξεσκονίζεις

 -     Ψωνίζεις

 -     Γεννάς

 -     Μουρμουράς

 -     Γκρινιάζεις

 -     Μιζεριάζεις

 -     Κλαίγεσαι

 -     Ειρωνεύεσαι

 -     Μυξοκλαίς

       Ούπς σόρυ το έχασα. Πάμε πάλι:

  -    Φροντίζεις το σπίτι/τα παιδιά/τα γατιά/τα σκυλιά/ τον άντρα σου!

ΤΟ ΠΙΑΣΑ!

Κάνεις τα πάντα!

ΤΟ ΕΧΩ σου λέω!

Κάνεις τα πάντα για τους πάντες!

Κοπελιά, μήπως… μήπως λέω ξεχνάς κάτι πολύ σημαντικό;

 Όχι;

Είσαι σίγουρη;

Ναι;

Χμ… απορία δική μου τότε. Που είσαι εσύ μέσα σε όλα αυτά που κάνεις; ΕΣΥ λέω. Η δική σου ύπαρξη. 

Η δική σου οντότητα. Η δική σου παρουσία!

 Γκρινιάζεις. Μήπως όμως παγιδεύεσαι στα θέλω των άλλων που φροντίζεις και στο τέλος παραμελείς εσένα;

Μιζεριάζεις. Μήπως η εγκατάλειψη του εαυτού σου σε ωθεί στην μιζέρια, επειδή πια δεν αντέχεις το εγώ σου;

Μουρμουράς. Μήπως η παραίτηση των θέλω σου έρχεται σε αντίθεση με την καρδιά σου;

Λέω εγώ τώρα, ξέρεις… κουβέντα να γίνεται!

Επιμένω όμως να πιστεύω ότι η αλήθεια είναι πάντα μια. Όταν μας φταίει ο ίδιος ο εαυτός μας είναι πολύ εύκολο να ξεσπάμε στους άλλους, και πιο συγκεκριμένα στους πιο κοντινούς μας βλέπε τυχερός σύζυγος! Δεν τα έχουμε ακριβώς μαζί του, γιατί εκείνος προχωρά, αλλάζει, εξελίσσεται και εμείς μένουμε κλεισμένες μες το καβούκι μας βρίσκοντας πάντα σαν δικαιολογία το μεγάλωμα των παιδιών και την φροντίδα του σπιτιού. 

ΠΡΟΣΟΧΗ: Τα παιδιά και το σπίτι είναι μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας μας ομολογώ. Το ξέρω και το ζω! Αλλά πάντα παντού και πάντοτε υπάρχει χώρος και για τα θέλω μας. Για εμάς τις ίδιες. Η αρχή είναι δύσκολη, κι αυτό το ξέρω. Ξέρω όμως πως υπάρχει και γίνεται!

Δεν μας φταίει κανένας άλλος για την ζωή που ΔΕΝ κάνουμε. ΕΜΕΙΣ φταίμε που βολευόμαστε σε καταστάσεις που τελικά δεν μας αρέσουν και δεν μας ικανοποιούν. Το να σηκωθείς πάνω και να διεκδικήσεις στη ζωή, να την αρπάξεις στα χέρια σου δεν είναι αμαρτία. Δεν σου κλέβει χρόνο ούτε από τον άντρα σου και ούτε και από τα παιδιά σου.  Σου προσθέτει θα τολμούσα να πω. Σου προσθέτει περισσότερη ενέργεια και περισσότερες στιγμές ευτυχίας! Γι’ αυτό  μικρή μου καρακάξα σταμάτα να κράζεις , άσε για λίγο την σκούπα και παίξε μπάλα με τα θέλω ΣΟΥ! ΜΠΟΡΕΙΣ! Θέμα προτεραιοτήτων είναι όλα μα όοοοολααα!