Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Του προτύπου ομορφιάς το κάγκελο!



Άρχισαν οι ζέστες, έβαλα το κοντομάνικο, μια φόρμα/παντελόνα και κάνω ντου στο φαρμακείο. Με χαιρετάει η φαρμακοποιός και με κοιτάει μια πελάτισσα, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Χαμογελώ πίσω. Η τύπισσα πλησιάζει, ανοίγει παλάμη και χαϊδεύει κοιλιά.

-          Υπολείμματα από την εγκυμοσύνη, απαντώ με την μία.
-          Δίδυμα; Συνεχίζει αυτή.
-          Όχι μονό ήταν, απαντώ και γυρνάω στην φαρμακοποιό.
-          Και πόσο είναι το παιδάκι σου; Μηνών; Ατού ο Γαβρίλης.
-          Χρονών!
-          Να σου πω τι να κάνεις ;
-          Ξέρω, να κλείσω το στόμα μου αλλά αγαπώ το φαί.

ΣΤΟΠ.

Τελεία. 

Δεν άφησα άλλα περιθώρια προς συζήτηση. 

Χρήζει άκρως απαραίτητο να εξηγώ για ποιο λόγο ΔΕΝ είμαι έγκυος και γιατί εξακολουθώ ακόμα να έχω κοιλιά;




Αλλά δεν φταίει κανένας άλλος, αυτά τα περιοδικά, οι τηλεοράσεις και γενικώς όλα τα ΜΜΕ με όλες τις σουσουράδες που προβάλλουν για πρότυπο! Που ως δια μαγείας όλες τρώνε και δεν βάζουν κιλά! Ε ναι ρε, όταν τρως μια φορά την βδομάδα, συνηθίζεται να μην βάζεις κιλά. Προσωπικά από την προηγούμενη το βράδυ σκέφτομαι τι θα μαγειρέψω και τι θα φάω την επόμενη. Αυτό είναι θα μου πεις νορμάλ; Αυτό είμαι εγώ. Εγώ που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω να φάω μες την μέρα σαν και σένα. Γιατί αν τολμήσω να το κάνω η κοιλιά μου θα αρχίσει να διαμαρτύρεται! Και τότε δεν θέλεις να είσαι απέναντι μου!

Δεν με ενδιαφέρει ρε φίλε πόσους κοιλιακούς έχεις πάνω σου ούτε πόσο φουσκωτά είναι τα μπράτσα σου! Ούτε εσένα κυρά μου με ενδιαφέρουν τα πεταχτά οπίσθια σου και τα φουσκωτά μπροστινά σου! Αλήθεια, με το χέρι στην καρδιά δεν με νοιάζει πόση σιλικόνη κουβαλάς σε διάφορα μέρη του σώματος σου! Αν αντέχεις να ζεις με αυτά μπράβο σου! Στερήσου ότι θες και αντέχεις απλά μείνε μακριά μου! Μπορείς να σέρνεις το σώμα σου και την  μούρη σου στον κόσμο και να την προβάλλεις όπως εσένα σε βολεύει. Γούστο σου και καπέλο σου να την βρίσκεις έτσι. Αναγνώριση του εγώ σου μέσω του εκτός σου – άκρως επιφανειακό, αλλά είναι οκ για μένα. Μόνο μη μου το επιβάλλεις. Ούτε εσύ ούτε όλοι οι υπόλοιποι εκεί έξω! 
 
Γιατί να πρέπει να νιώθουμε άσχημα όταν το small δεν μας μπαίνει;

Γιατί να απολογούμαστε όταν γελάμε, κάνουμε γκριμάτσες και εμφανίζονται δυο τρεις επιπλέον ρυτίδες έκφρασης;

Γιατί να πρέπει να δικαιολογούμαστε αν σήμερα φάγαμε λίγο παραπάνω;

Γιατί να στερούμαστε το οτιδήποτε για να ‘μαστε σαν όλες τις άλλες;

Δεν θέλω ρε να είμαι σαν εσένα. Δεν θέλω τα μακριά ψεύτικα μαλλιά σου, τα φουσκωτά σου χείλη, τα μεγάλα σου μπαλκόνια, τους ατέλειωτους κοιλιακούς σου και το αψεγάδιαστο πρόσωπο σου. 

Θέλω να κάνω ότι γουστάρω για να είμαι καλά χωρίς καταπίεση. 

Είναι φορές που θέλω να λουστώ και να μην στεγνώσω τα μαλλιά μου κι ας έχω αυτό το αχτένιστο λουκ.

Είναι φορές που μου τελειώνει η κρέμα ματιών και ξεχνάω να αγοράσω άλλη.

Είναι φορές που το να γελάω ώρα πολύ μου φέρνει έξτρα ρυτίδες στο πρόσωπο.



Είναι φορές που γουστάρω να βάλω κολάν κι ας έχω φουσκώσει στην κοιλιά λίγο παραπάνω. 

Είναι φορές που το να πάω γυμναστήριο μοιάζει κόλαση.

Είναι φορές που το να φάω πίτσα και σοκολάτα μου δίνει χαρά εντός και εκτός μου.

Θέλω να ζω, χωρίς περιορισμούς. Κι αν κάποιες φορές νιώθω άσχημα με μένα θέλω να βάφομαι, να χτενίζομαι, να χάνω κιλά. Αλλά αυτό γουστάρω να το αποφασίζω μόνη μου. 

Γι αυτό σταμάτα να κοιτάς τα «χάλια» μου κι άντε να λύσεις τα δικά σου. Γκε γκε;


1 σχόλιο:

Σχόλια